صبح مقاله ای را در مورد وبلاگ و وب سایت در سایت دکتر داریوش آشوری مطالعه کردم.جالب بود و مرا به اظهار نظر بر آنجا واداشت.آخر سر هم تصمیم گرفتم دیدگاه کلی خودم رو در اینجا بیان کنم.

به عقیده ی دکتر آشوری و آنگونه که برای او توضیح داده بودند وب سایت ابزاری برای بیان عقیده و توضیح ، استدلال و درج مقالات در آنجا است و وبلاگ تنها ابزاریست برای یادداشت خاطرات روزانه و شعر هایی که گاه و بی گاه می سراییم. نکته ی جالبی که ایشان اشاره کردند آن است که وبلاگ ها باعث ایجاد عادت در مطالعه ی سطحی می شوند .در ابتدا با این سخن آخر موافق بودم اما اکنون که می اندیشم به این نتیجه رسیدم که افزایش کمی وبلاگ ها باعث ایجاد مطالعه ی سطحی در میان جامعه ی ایرانی نمی شود.(البته اگر از برخی استثنائات  بگذریم.) در کل جامعه ی ایرانی به سه دسته تقسیم می شوند.با وجود وبلاگ یا بدون وجود آن.دسته ی اول قشر کتاب خوان ،منتقد و پژوهشگر است.نمونه ی بارز آن شخص دکتر داریوش آشوری.دسته ی دوم افرادی که به مطالعه ی سطحی و گاه و بیگاه بسنده می کنند.و دسته ی دیگر هم که اگر سالی پنج دقیقه مطالعه نمایند جزو شاهکارها محسوب می شوند.بین این سه دسته بحث بر سر دسته ی دوم است.افراد میانسال و به اصطلاح نسل پیش که از اینترنت و این رسانه ی نو بدورند مطالعه ی سطحی را در قالب مطالعه ی روزنامه به اجرا در می آورند.و در نسل سوم یعنی جوانان این عادت مطالعه در زمینه ی وبلاگ خوانی و وبگردی خود را به نمایش می گذارد.در حقیقت نحوه و شیوه ی مطالعه را رسانه ها و منابع مطالعاتی تعیین نمی کنند.این خود خواننده است که به نوع خاص مطالعه ی خود عادت کرده است.یک پژوهشگر و محقق وبلاگ ها و مطالب آن را بنا بر نوع نیاز مطالعاتی خود تعیین و سپس آن را با نگاهی ژرف و عمیق مطالعه می کند.یک فرد معمولی مانند من مطالب وبلاگ ها را از نظر می گذراند و انگشت شماری از مقاله ها را مطالعه می کند( چندی را با سرعت و تک و توکی از آنان را با دقت . ) البته باید عادت کنیم که بیشتر به مطالعه آن هم با نگاه عمیق و دقیق اقدام ورزیم چه در زمینه ی وبلاگ وب سایت و چه کتاب روزنامه و مجله.و در آخر کسی که اهل مطالعه نمی باشد به ندرت اقدام به جستار در وبلاگها می کند و در صورت مشاهده ی یک وبلاگ شاید به دیدن عکس های آن بسنده کند.(خوش بختانه اگر کسی در اینجا به من سر بزند و ازاین دسته باشد این مقاله را نمی خواند تا علیه من جو بگیرد.) در پایان این بحث به این بسنده می کنم که تعداد زیاد وبلاگ ها باعث ایجاد عادت مطالعه ی غلط در خوانندگانش نمی شود.مگر در مواردی خاص.

خوب حالا به این بحث بپپردازیم که وبلاگ چیست و وب سایت چه و تفاوت این دو در چیست.

اینکه گاه گاهی گفته می شود که وب سایت محفلی برای بحث استدلال و ارائه ی تحقیقات است و در مقابل وبلاگ تنها وسیله ای برای خوش گذرانی و نوشتن سخن های پست و بیهوده سخنی به شدت نادرست می باشد.مصداق آن اینستکه به یک موتور جستجو مانند گوگل بروید و در مورد عناوینی چون فلسفه عرفان علم و شاخه های مختلفش ,هنر و ... جستجو کنید .در این شک نکنید که حجم عظیمی از مطالب در این باره نوشته شده در یادداشتهای افراد در وبلاگ هاست.اگر چه نوشته هایی که ارزش زیادی ندارند (نمی گویم بی ارزشند) در وبلاگ ها دیده می شوند اما نباید دریغ ماند که در سایت ها نیز به این موارد بر می خوریم.حتی با دیدی گسترده تر سایت های تبلیغاتی دیگر این سخن که سایت تنها محفلی برای علم و هنر می باشد را لکه دار میکند.

پس در نهایت تفاوت سایت و وبلاگ در چیست؟به نظر من این تفاوت بیشتر در جنبه ی ساختاری این دو رسانه بروز کرده است.وب سایت یا همان سایت  دارای نظم نوشتاری بیشتری است.وب سایت ها به مطالب خود در موضوعات مختلف لینک می دهند. وب سایت ها دارای یک نوع شبکه می باشند.شبکه ای که مطالبش را به هم مربوط می سازد و در صفحه ی نخست آن ظرفیتی بیشتر از چند کیلو بایت را به خود اختصاص نمی دهد.در حالی که وبلاگ ها بیشتر شبیه یک طومار بلند است که نوشته ها را بر حسب تاریخ آن در نت ارائه می دهد.همچنین اکثر وب سایت ها دات کام یا دات ارگ و نظیر آن هستند.اما وبلاگ ها بیشتر نام میزبان آن را نیز به دنبال خود می کشند.مانند پرشن بلاگ،پارسی بلاگ ، بلاگ اسپات و ....  و مسلما برای دات کام شدن و نظایر آن شخص حقیقی یا حقوقی باید مبلغی را جهت آن تقبل نماید در صورتی که  وبلاگ ها بدون هزینه ای جهت میزبانی آن ساخته می شوند.خوب البته این نکته بسیار مهم است که برای رایگان بودن خدمات وبلاگ بیشتر روزنوشت ها و خاطرات در این نوع رسانه مطرح می شود. کمتر کسی برای یادداشت خاطرات خود حاضر به هزینه از سوی خود می شود.مطمئا باشید نوشتن خاطرات روزمره چنانچه بادقت و منظم و نیز با سلیقه باشد خود به نوعی بیوگرافی تبدیل خواهد شد که بار ادبیات ما را  فزونی خواهد داد.

فراموش نکنیم که ادبیات از مردم و برای مردم است.هر ادیبی از مردم است و هر کس می تواند بر ادبیات تسلط یابد.با دو تمرین مداوم و پیاپی خواندن و نوشتن.که هر دو این فعالیت ها می توانند در قالب اینترنت بروز کند.در این صورت هم گسترش بیشتری پیدا خواهد کرد هم استعداد های خاص شناخته خواهند شد و هم ادبیات ما از لحاظ کیفی و کمی پیشرفت به سزایی خواهد کرد.