موزیک و جریان یک خواب

از اخبار تلویزیون شنیدم که در روزهای ابری آمار افسردگی ها بین مردم هم بیشتر می شه.منم مدتیه  که کلا اعصاب معصاب برام نمونده.یه جور دلهره و استرس عجیب در دلم احساس می کنم.نه دلیلی براش پیدا می کنم و نه می تونم بر طرفش کنم.هیچی فقط باید باهاش بسازم.البته اکثر اوقات با یه پرده ی خنده جلوی رسوا شدنش رو می گیرم.نمی دونم چرا ولی دلم نمی خواد کسی بدونه.

*بگذریم. یکم راجع به موسیقی با هم صحبت کنیم و گپ بزنیم.به نظر من هر آهنگی هر ملودی و هر قطعه ی موسیقی ای با انسان به نحوی می خواد ارتباط برقرار کنه.با اون حرف بزنه.یک اصطلاحی که خیلی از افراد به کار می برند لفظ موسیقی مبتذل هست که روی بعضی از انواع موسیقی برچسپ می زنند در حالی که تعریف درستی از موسیقی مبتذل نکرده اند.بعضی ها می گن اگه یه موسیقی شاد باشه تبدیل به موسیقی مبتذل می شه.این حرف رو که به نظر من اصلا باید گذاشت دم کوزه آبشو خورد.امیرمهدی ژوله یکی از نویسندگان چلچراغ هم همین طوری عشقی عنوان مبتذل رو روی هر موزیک و سبکی که از اون خوشش نمی یاد قرار می ده.برای مثال متالیکا رو نوشته بود که موسیقی مبتذل هست و دلیلش هم این بود که ذهن جوان ها رو مخدوش و مشوش می کنه! ولی نظر من در مورد موسیقی مبتذل یه چیز دیگه است.به نظر من موسیقی مبتذل به تمام آهنگ ها ،ملودی ها و قطعاتی گفته می شه که از اون نشه هیچ معنی خاصی گرفت.از اون نتوانست یه حس ویژه ای که منحصر به همون آهنگ هست رو دریافت کرد.حالا هر حسی که می خواد باشه.از احساس شادی گرفته تا خشم پوچی یا احساس شکوه و هیجان.جالب اینجاست که هر سازی به طور اختصاصی توان بیشتری برای حس ویژه ای داره.برای مثال چرا در آهنگ های رومانتیک و عاشقانه بیشتر از گیتار استفاده می کنند؟چون  صدا و فرکانسی که سیم های گیتار ایجاد می کنه توانایی بیشتری برای ایجاد حس عشق در انسان خواهد داشت.از طرفی صدای ساکسیفون یا گیتار برقی حس شکوه را بیشتر در خودش نشون میده.یا بیشتر برای ملودی ها و آهنگ های شاد از ارگ در موسیغی غربی و سنتور در موسیقی شرقی استفاده می کنند.راستی نظر شما چیه؟

*سه روز پیش بود که صبح یا شاید هم ظهر ! وقتی از خواب بیدار شدم یادم اومد که چه خوابی دیده ام.خواب عجیب غریبی بود و البته کمتر از منطق پیروی می کرد و تا حدی هم وحشتناک.من فقط مناظره گر بودم.هوا بسیار سرد و ابری بود .سوز سردی هم میومد.حوالی عصر و حدود ده نفر کارگر داشتند سر یک ساختمان کار می کردند.هنوز سنگ نماشون نگذاشته بودند.و داشتند قطعه ی بزرگ آهنی رو در وسط نمای ساختمان قرار می دادن.که این تیکه ی آهن از بالا پرت می شه روی یکی از کارگر ها.صحنه ی دلخراشش این بود که بقیه ی کارگر ها اون رو از زیر قطعه آهن در می آورند و یک جایی می خوابانند.چه ناله و ضجه ای هم می کرد.من رفتم جلو و گفتم چرا نمی بریدش بیمارستان .یکی از آن هاگفتش که صاحب کار اول کار گفته به این شرط میارمتون سر کار که اگه یکی از شما ها مجروح شد به بیمارستان نبریدش تا هزینه ی درمان به عهده ی صاحب کار نباشه.و اون ها می دونستند که اگه ببرندش بیمارستان کارشون رو از دست می دهند و  اون وقت تکلیف بچه هاشون که توی شهر دوری مثل کابل منتظر پولیه که باباشون از ایران برایشان می فرسته چیه؟

البته به این پر ماجرایی نبود ولی تا از خواب بلند شدم دو فکر در ذهنم نقش بست .یکی این که واقعا از این جور مسائل توی اجتماع ما کم نیست و دیگری این که این رو تبدیل به یه داستان کوتاه کنم.حتما این کار رو خواهم کرد گرچه کمی نیمه واقع گرایانه در خواهد آمد.

هنوز هم اون کارگر رو که از شدت درد می لرزید و فریاد می زد و نگاه بی تفاوت صاحب کار به اون ماجرا یادم هست.