سلام.داشتم تو وبلاگ ها یه گشتی میزدم.نگاهم خورد به یکی از این روزنگار های محسن حاتمی تحت عنوان سیاوشون.خلاصه این که یکم نوشته شو خوندم.دیدم خداییش راست می گه.اگه می خواید برید یه سرس بزنید اونجا بخونید وبلاگ رو.ولی اومدم حرف دل خودم و خیلی ها رو بزنم.کاری ندارم یه موقع هایی اینقدر خوشحالم که تو خودم نمی گنجم.اما این فقط خلاصه می شه به یه موقع هایی.آره همیشه اینجوری نیست و بیشترش هم اینجوری نیست.یه جور دیگست.

اگه وبلاگ خون باشید و یه وقتی بذارید روز نگارهای بچه ها رو بخونید کمتر وبلاگی رو می بینید که صاحبش از دل تنگی و ناراحتی و افسردگی ننوشته باشه.زندگی ما آخرش چی شده؟یه عده تی صبح تا شب . شب تا صبح تو چت روم ها وقتشون رو می گذرونن.یه عده ای مثل همین روهام خان که تو سیاوشون باهاش آسنا شدنن موزیک گوش میدن.قشر دانشجو هم که خیلی ها از همین بالاهایین فقط فکر پاس کردن واحدهان.

تو وبلاگ خیلی با این جمله برخوردیم.نمی دونم چرا دلم گرفته.مثل الان من.و خیلی از مواقع دیگه.اکثرمون البته نمی گم همه این سوال رو ده ها بار از خودمون پرسیدیم که این همه برای چی.این زندگی چی داره که بهش دلخوش باشیم.این همه زندگی می کنیم که دلگیر باشیم؟فکر می کنید چرا ماها اینقدر آهنگ های سیاوش قمیشی گوش میدیم؟آیا به خاطر این نیست که هممون دلتنگیم؟آیا بخاطر این نیست که هیچ دلخوشی وجود نداره؟آخر این همه چی؟تازه این الان اوله راحمونه.همین e-com اگه یه کمی فکر کنیم می بینیم خدایش راست می گه.آدم 27 سال داشته باشه.نه کاری نه درآمد درست حسابی نه یه سرو سامونی.یه جا خوندم تو این ماه (فکر کنم) صدوپنجاه تا خودکشی تو تهران انجام شده.اینا همش برای چی.آیا برای این نیست که جوان امروز یه چیزی کم داره؟برای چی ما افسردگی داریم؟یه آمار دیگه میگفت در ایران از هر چهار نفر یک نفر افسردگی داره.می گن تو اروپا هر جا که می ری مثلا سوپرمارکتی جایی بهتون لبخند می زنن.شاید خیلی ساده باشه ولی اگه یه کم به عمق ماجرا بریم متوجه می شیم که همین یکی از عوامل مهم شادی مردمه.نمی خوام بگم که افسردگی و دپریشن تو اروپا کمه.ولی اگه به کشور خودمون ایران نگاه کنیم یه بقالی اگه با احترام و لبخند جواب ما رو بده کلی تعجب می کنیم.یه کم وقتی تو خیابون یا اتوبوس یا مترو که جمعیت زیاده تو چهره ی فقط پنج نفر نگاه کنید بهتون قول می دم حداقل سه نفرشون آثاری از غم و فقر خومده می شه.تازه اون دو تای دیگه هم نمی شه گفت آدمای شادی اند.بهتره آدم بگه از چهرشون غم و ناراحتی کمتر پیدا می شه.

یه چیزی بگم بهتون .شک نکنید که مردم ایران واقعا افسردگی دارند.یه سوال یک کلمه ای می پرسم. چرا؟ اگه می خواید مطمئا بشید بازم می گم یه سر بزنید به وبلاگ های روزنگار .بخونید.اینو واقعا درک می کنید.مگه این که بخواهید خودتونو گول بزمید .یا این که واقعا آدم های خوش بینی باشید. آیا این افسردگی از فقر نشات نمی گیره. و در مرحلی بعدی آیا از ضعف فرهنگی ما سرچشمه نمی گیره؟