آیا هیچ تا به حال فکر کرده اید که زیبایی چیست؟چرا یک نقاشی زیبا و دیگری زشت شمرده می شود؟چرا یک مجسمه یک اثر موسیقی ،یک منظره زیبا  و درحالی که دیگری در نظر ما زشت می آید؟اصولا به نظر من زیبایی داری هویتی حقیقی چنانچه که بسیاری می پندارند نیست. زیبایی تنها برای ذهن ما انسان ها معنا می شود.جهان زیبا ها و زشت ها تنها در مغز آفریده می شود.در عالم خارج یک کلاغ و یک طاووس ،یک پلنگ و یک شغال از لحاظ زیبایی هیچ تفاوتی با هم ندارند.اصولا هر چیز  و هر پدیده ای دارای ترکیب هست.همه ی اشیائی که در اطراف ما هستند ترکیب مشخصی دارند.این ترکیب رنگ آن ها ، ویژگی های صوری و زوایای اجزای تشکیل دهنده اش را شامل می شود. این ترکیب میان اشیاء را به خاطر بسپارید تا در مورد معیار های مغز آدمی صحبت کنیم.مغز ما ، عقل ما هر کدام دارای معیار های خاص خود هست.برخی از این معیار ها ممکن است در میان همه ی انسان ها یکی باشد و برخی دیگر از فردی به فرد دیگر تفاوت دارد.به صورت ساده می توان این چنین گفت :در صورتی که ترکیب میان اجزای یک شیء یا پدیده مطابق با معیار های عقلی ما باشد آن شیء مذکور در نظر ما زیبا تلقی می شود و در صورتی که این تطابق وجود نداشته باشد آن را زشت می شماریم.ترکیب های پدیده هایی که با همه ی معیار های آدمی تطابق داشته باشد برای همه زیبا خواهد بود و آنهایی که تنها برای فرد خاصی مطابقت نماید تنها برای او زیبا به شمار می آید.علت اختلاف سلیقه ها نیز در همین قضیه روشن می شود.علت تشابه سلیقه ها هم همانطور که ذکر رفت به دلیل انطباق ترکیب مذکور با معیار ها ی ذهن است .
سهراب سپهری می گوید :
من نمی دانم چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست. گل شبدر چه کم از لاله ی سرخ دارد...
این بیان سهراب سپهری به نظر من از عدم آشنایی او به زیبایی شناسی مربوط می شود.معیار های ذهنی که قناری را زیبا در حالی که کرکس را نازیبا و زمخت می شمارد جزء زیربناهای مغز آدمیست که همراه با غریزه ی او تکامل یافته است.عبارت چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید تنها در زمینه ی اعمل اختیاری انسان قابل توجیه است.در حالی که معیار های شناخت زیبایی در انسان جزء نهاد وی و از وجود او است.انسان به طور کلی داری این ویژگی است که این را زیبا و  آن را زشت شمارد.انتظار سپهری از انسان مانند انتظار آن است که از یک آهو انتظار پریدن و از یک پرنده انتظار چریدن داشته باشیم.در حقیقت رابطه ی علت و معلول که زیربنای جهان و حتی فلسفه ی مابعدالطبیعه است با سخن سپهری نقض شده است.چرا که تطابق ترکیب های یک پدیده با معیار های ذهن انسانی نوعی رابطه ی علت و معلول را شامل می شود.برای واضح تر شدن مطلب به عنوان مثال معیار های ذهن آدمی جهت شناخت زیبایی را یک لیوان در نظر می گیریم و ترکیب های اشیاء صوری اطرافمان را چون حجمی از آب .اگر این حجم فراتر از حجم خالی لیوان باشد مسلما داخل آن قرار نخواهد گرفت.در نظر سهراب سپهری چنین اتفاقی که البته مخالف با رابطه ی علت و معلول است خواهد افتاد. (حجم لیوان و حجم برابر ظرف را علت در نظر می گیریم.در نتیجه معلول این علت جا شدن حجم آب در لیوان خواهد بود.) اگر هم عبارت چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید را بزرگ شدن ظرفیت و حجم لیوان در نظر بگیریم ،در جهت تحقق این خواسته لیوان شکسته خواهد شد.ظرفیت لیوان که همان معیار های ذهن آدمی است جزئی از نهاد آن محسوب می شود که غیر قابل تغییر است.
پس از این سخن در مورد عدالت زیبایی بحث خواهیم کرد.که البته این موضوع را ترجیح می دهم در به روز رسانی بعدی وبلاگ مطرح کنم.در صورتی که مطالعه ی مطالب را تا اینجا ادامه داده اید خوشحال خواهم شد که نظر شما را هم در این مرد بدهم.پس حتما نظر خود را در قسمت پیغام ها بنویسید.